Sa May Stone Bench

Sa May Stone Bench











Maaga akong dumating noon sa Unibersidad...
Habang nag-aantay sa unang klase ko,
umupo ako sa may stone bench sa ilalim
ng mga naglalakihang puno. Mag-isa.

Malamig na simoy ng hangin,
mga nagsasalubong na mabababang ulap,
mga nakaka-gulat na kulog at nakaka-silaw na kidlat.
Ang pagbabadya ng napaka-lakas na ulan.

Nagsimula nang maglaglagan ang mga tuyong dahon,
mula sa mga higante’t naghahalikang mga puno.
Aalis na sana ako. Sisilong bago pa maabutan ng pagbuhos
nang malakas na ulan.

Ngunit, may nakita akong lalaki...
Pamilyar. Tumakbo ako nang mabilis, hinabol ko siya.
Gusto ko na siyang yakapin, halikan!
Ilang hakbang na lamang, maabot ko na siya.

Isang dipa na lamang ang pagitan ko sa kanya.
Tinapik ko ang kanyang balikat.
Aakma na sana ang mga kamay kong yayakap nang
napaka-higpit sa kanyang baywang.

Pero, nagkamali lamang ako...
Hindi pala ikaw iyon...
Kamukha mo lang pala.
Lalo tulo'y akong nangulila sayo.

Bakit naman kasi hanggang ngayon,
umaaasa pa rin akong
magkikita tayong muli.
Napahiya pa tuloy ako.

Bumuhos na nga ang ulan.
Nakakatakot. Napaka-lakas.
Napaka-dilim ng kapaligiran.
Basang-basa na ako. Nanghihina.

Umupo akong muli sa stone bench,
kasama ng mga tuyong dahong nagsilaglagan...
Nagpa-ulan. Walang nang pakialam.
Pinagtitinginan na tuloy ako.

Nakatulala. Nakatingin sa malayo.
Nagmuni-muni. Inaalala ang lahat.
Sinariwa ko noong tayo pa.
Umaasa akong babalik ka…

Umaasa akong, may dala kang payong.
Papayungan mo ako’t yayakapin
para mawala ang panginginig ko
dahil sa sobrang lamig…

Umaasa ako, na sa halip na mga tuyong dahon,
Ikaw na ang katabi ko.
Sa may stone bench. Sa ilalim
ng mga naglalakihang puno.